Het noodlot slaat opnieuw toe bij David Goffin. In de eerste ronde van het ATP-toernooi van Madrid tegen Alexandre Muller (ATP 39) moest de Belg (ATP 49) opgeven nadat hij geblesseerd raakte aan de hiel. Goffin had de eerste set verloren met 3-6 en de tweede set gewonnen met dezelfde score. Maar aan het begin van de derde set voelde hij pijn aan de hiel en moest hij de strijd staken.
Een carrière vol blessures
Dit soort scenario’s herhaalt zich al sinds 2013. Toen liep Goffin zijn eerste grote kwetsuur op: een breuk van het scheepsbotje in de linkerpols, die een operatie en enkele maanden revalidatie vereiste. Een jaar later verhinderde een spierscheur in zijn linkerquadriceps hem om deel te nemen aan de kwalificaties voor de Australian Open. En in 2017 staat een tragisch beeld nog altijd in het collectieve geheugen gegrift: op Roland-Garros, tijdens de derde ronde, verstuikt hij hevig zijn rechterenkel na een val op een afdekzeil. Onder tranen en het applaus van het publiek moet hij het veld verlaten en Wimbledon laten schieten.
De jaren die volgden, brachten weinig beterschap. In 2018 wordt hij in Rotterdam getroffen door een afgebogen bal die zijn linkeroog raakt, wat tijdelijk gezichtsverlies veroorzaakt. In Cincinnati moet hij opgeven vanwege schouderpijn, waarna een oedeem aan zijn rechterelleboog zijn seizoen voortijdig beëindigt. In 2021 volgt opnieuw een rampscenario: een enkelverstuiking in Halle en later een stressfractuur aan zijn linkerknie.
Roland-Garros op losse schroeven?
Sinds 2022 leken de blessures minder ernstig, al weg waren ze niet: een lichte spierscheur, een scheurtje in de kniepees in 2023, hamstringklachten in 2024… Elke nieuwe blessure legt opnieuw de breekbaarheid bloot van een atleet die zichzelf altijd volledig heeft gegeven.
Vandaag rijst opnieuw de vraag: zal David Goffin zijn kans kunnen verdedigen op Roland-Garros, het toernooi waar hij ooit een van zijn pijnlijkste blessures opliep? Met de kwalificaties in aantocht moet de Luikenaar de balans opmaken tussen de drang om zichzelf te overstijgen en de noodzaak om een lichaam te sparen dat al zo veel heeft geleden.
