Twee jaar na zijn eerste overwinning op de Muur van Hoei herhaalde Pogačar zijn prestatie, maar dit keer onder veel zwaardere omstandigheden. Doorweekt, uitgeput en met zijn verregende regenboogtrui aan, kwam hij solo over de finishlijn. Het beeld is indrukwekkend, want het symboliseert zowel een prestatie als een innerlijke strijd. Achter de overwinning stond een renner die getekend was door de inspanning, ver weg van de gebruikelijke souplesse die zijn prestaties vaak kenmerken.
De Waalse Pijl, bekend om zijn steile finale, bewees opnieuw waarom de Muur van Hoei een van de grootste uitdagingen in het wielrennen is. “De laatste meters zijn de zwaarste van het parcours,” gaf hij toe, uitgeput maar helder van geest. Zelfs de grootste renners kennen uitputting…
Een kampioen onder druk
Na twee tweede plaatsen in Parijs-Roubaix en de Amstel Gold Race had Pogačar de behoefte om zich weer te bewijzen. Dat is gelukt, maar de Sloveen is verre van opscheppen. Hij wees ook op de zware eisen van zijn voorjaarsprogramma, dat misschien te veel van hem vroeg. Vermoeid, zowel mentaal als fysiek, erkende hij de keuzes die hij had gemaakt voor een ambitieus seizoen: “Het is niet makkelijk te managen,” gaf hij toe. Zelfs zijn stijl, normaal altijd vloeiend, moest zich aanpassen aan de omstandigheden: zitten bij de aanval, voorzichtig zijn op de gladde wegen en een millimeternauwkeurige krachtverdeling. Wat oorspronkelijk als een demonstratie van kracht begon, werd uiteindelijk een overlevingsoefening.
Een machine… menselijk?
Pogačar doorbreekt zijn imago. Hij spreekt nu over rust, over de behoefte om zich “op te laden” en over een plan om niet in de problemen te komen voor Luik-Bastenaken-Luik. Zijn houding komt in zekere zin overeen met die van Mathieu van der Poel en Wout van Aert, die ook kiezen voor rust. Zijn overwinning in Hoei is geen bewijs van overheersing, maar van veerkracht. De Sloveen blijft een uitzonderlijk talent, maar hij toont ook dat hij niet ontsnapt aan de menselijke grenzen.
